Likes: 43
Posted at: 2019-12-15 09:32:27
Wanneer je ernstig ziek bent voel je direct wie je wel of niet dichtbij je wilt hebben. Sommige mensen voelen goed en wil je naast je hebben staan wanneer je jezelf minder goed voelt.. en bij sommige mensen heb je dat gevoel minder of helemaal niet. Ziek zijn zet dingen in perspectief.
Maar het kan ook andersom zijn.. je kunt denken of ervan uit gaan dat iemand er voor je kan of zal zijn en dat blijkt dan niet het geval te zijn. Er zijn mensen die altijd hard hebben geroepen dat je belangrijk voor ze bent en dat blijkt dan niet zo te zijn. Tenminste niet uit hun daden. Die mensen heb ik de afgelopen 10 maanden niet gehoord. Zien doe ik ze wel.. geregeld zelfs, maar vragen hoe het gaat doen ze niet. Dat doet mij pijn.. alsof je dus ineens niet zo belangrijk blijkt te zijn. Dat mensen net doen of er niks aan de hand is. Het zwijgen doet meer pijn dan wat dan ook.
Er zijn ook vroegere zeer goede vrienden, waarvan je toch een klein berichtje had verwacht. Je hoeft elkaar niet meer te zien om toch te schrikken van slecht nieuws en dan iets te laten weten. Voor de rest hoeft er niet zo veel, maar een klein persoonlijk gebaar is fijn.
Wat ik het meest apart blijf vinden is dat deze mensen me steevast volgen hier. Sommigen als echte volger en sommige als stiekeme volger. Alles wat ik plaats lezen ze. Soms liken ze zelfs iets, maar kom ik ze tegen draaien ze hun hoofd om of zijn druk met andere dingen.
Ik snap dat ziek zijn raar is. Misschien ook wel eng..Dat misschien mijn openheid raar of confronterend is.. ik snap ook dat iemand aanspreken, die ziek is, best moeilijk is, maar een aai over mijn bovenarm en een ‘hey’ is echt al voldoende. En begrijp me niet verkeerd.. heb heel veel lieve mensen om me heen. Ik word ondergedompeld in liefde, maar sommige mensen waarvan je dacht: ‘die zijn er!’ Laten vooral stiltes na. (Lees verder in opmerkingen)